آدمارو دوست دارم. با همه خوبي ها و بدي هاشون. هر كدومشون يه چيزي درونشون دارن كه اگه پيداش كني خيلي برات دوست داشتني و جالب ميشن.  حالا خوبي بعضي ها خيلي بزرگه و زود پيدا مي شه يا اصلا انقدر خوبن كه هر چند وقت يه بار يه ويژگي تازه پيدا مي كني و بيشتر دوسشون داري بعضي ها هم خوبي هاشون خيلي كم و كوچيكه و براي پيدا كردنش بايد ذره بين دستت بگيري. بقيه آدما هم بين اينا.

 بعضي از آدما خوبن ولي كنار اومدن باهاشون سخته. مي خواي دوسشون داشته باشي ولي دافعه دارن. انگار خودشون با كاراشون ميگن منو دوست نداشته باش. انقدر گله مي كنن و توقع دارن كه خسته ت مي كنن. آدمايي كه كه هر چقدر بهشون محبت مي كني باز يه بهانه اي براي گله دارن و درست وقتي فكر مي كني ديگه راضيشون كردم، يادآوري مي كنن كه فلان كارو براشون انجام ندادي. آدماي حساسي كه از همه چيز ناراحت مي شن " چون خيلي دوستت دارن و اگه كسي ديگه اين كارو كرده بود ناراحت نمي شدن"! اين آدما گير ميدن و محبتشون هم زوريه. تعارف مي كنن بيا سينما حوصله ت سر نره و بعد دلخور ميشن كه چرا نرفتي! اين آدما خودخواه هستن. اگه برات يه كار كوچولو بكنن به همه ميگن و فقط تو روزنامه چاپ نمي كنن و بعد وقتي براشون كاري مي كني در گوشت ازت تشكر مي كنن تا كسي نفهمه. با همه اين جذابيت هاي رفتاري!، هميشه هم گله دارن كه دوستاشون بي وفا هستن و مي ذارن ميرن!

با يكي از اين آدما مشكل دارم. نمي دونم چرا نمي تونم تحملش كنم. عصبيم مي كنه. بهش حساس شدم. دلم مي خواد منم مثه بقيه دوستاش ولش كنم و برم.

شايدم بايد بگردم و مرواريد درونشو پيدا كنم. اگه اين روزا، انرژي شو داشته باشه.